Door Ivo van Haaren (onze eigen ras&top-redacteur):
Na het afscheid van Sjoerd en Bastiaan als organisatoren van het Texel kamp, voelde je toch een lichte vorm van paniek opborrelen. Wat nu? Voor een groot gedeelte van de groep is een lidmaatschap van de KAV weinig waard zonder Texel kamp. Jord en Roy begrepen dit en besloten om in het gat te duiken.
Via een speciaal in het leven geroepen facebookpagina werden we in de loop naar het kamp al lekker gekieteld door beide kemphanen. Het zijn slechts drie woorden, maar die hielden de deelnemers langdurig in de greep. Wat te verwachten? Werd het echt allemaal anders? Kleine oogjes voor het opgaan van de boot zijn in ieder geval een consequente factor. En het mountainbikerondje ook.
Naast de traditionele deelnemers aan het kamp, mochten we ons verblijden met een aantal bijzondere gasten. Mannen die het Texel-kamp groot hebben zien worden en die ondanks het niet meer actief zijn op de baan graag met eigen ogen wilden zien hoe het kamp zich in de loop der jaren ontwikkeld heeft.
Maar liefst 7 groepen maakten zich op voor de eerste opdracht, Het mountainbikerondje wordt door velen vervloekt, maar is onmisbaar en een traditionele opening geworden. We zijn in het bezit van een aantal zeer bevlogen wielrenners en dat was wel te zien aan de eindtijden. Op de valpartij van Laura na en Cas, die zijn eigen krachten niet kende, en zijn hele fiets aan gort trapte, konden we met een volledige groep richting Fonteinsnol, waar de ‘texelnetevenanders’ haar intrede deed. Een kort, pittig, explosief rondje, met de benenwagen welteverstaan, moest als team 12 x worden bedwongen. Vooral de laatste steile klim was geen zuinige, maar de overtuiging waarmee die door iedereen werd bedwongen was hartverwarmend. Groepsdruk werkt altijd, maar niettemin werd de groep van Max van valsspelen beschuldigd. De waarheid ligt altijd in het midden, maar team Max voelde onterecht in het nauw gedreven en zou op een ‘eerlijke’ manier keihard wraak nemen.
De middag stond in het teken van het magische getal 46. Texel en 46 zijn al jarenlang met elkaar verbonden. Jord en Roy hadden duidelijk goed hun huiswerk gedaan, want met de speurtocht werd Texel op een goede manier in de schijnwerpers gezet. We weten nu dat je best hard moet kunnen lopen om binnen 46 seconden van Den Hoorn naar de Lidl te komen, het verdomd lastig is om een file te veroorzaken, zeker als er een Duitse auto met Franse bestuurder vooraan staat, paalhangen in elk deel van het land een marteling is en de lokale fietsenverkoper de extra aandacht niet echt kon waarderen. Geld moet immers rollen.
De quiz. Of te wel, wie het hardst schreeuwt die wint. Vooral de schreeuwtheorie stuitte op verzet. Want als je verder van de jurytafel zit, zullen ze je later horen. Het is een lichte greep op zoek naar de meest eerlijke vorm van quizzen. Dit jaar werd het schreeuwen omgeruild voor schrijven. Wie het eerst zijn bordje omhoog deed met het goede antwoord kreeg een punt. De nieuwe regel werd voorzichtig begroet, want schreeuwen is best leuk. Zeker als je een biertje ophebt. De vragen waren van een leuk, veelzijdig, afwisselend niveau, waardoor er veel goede antwoorden werden gegeven. Geschreeuwd werd er uiteindelijk voldoende, maar voor de uitslag van de quiz maakte dit allemaal niets uit. Wat voor regels je ook zou hanteren, voor 1 man maakte het allemaal niet uit. De quizmasters werden zelfs een beetje chagrijnig van het steeds weer verschijnen van het goede antwoord bij 1 en dezelfde man. Jesse Roosen mag zich met afstand de beste quizzer van KAV noemen en bezorgde op die manier Team Max de ultieme wraak.
De opmaat voor wat een geslaagde nacht moest worden. Helaas dachten de taxichauffeurs op Texel daar anders over. Die hadden massaal een snipperdag opgenomen waardoor de Suzuki Alto noodzakelijk was om iedereen in De Koog te krijgen. Eenmaal compleet was het Niels Lambers die de show stal. Zijn Dance skills zorgden ervoor dat vele vrouwenharten op hol sloegen. Niels was echter zo druk bezig met het verfijnen van zijn moves, dat hij zelf nooit heeft doorgehad dat hij verreweg de populairste man op het eiland was. We doen hiermee de rest wel te kort, want waar we in het verleden menig barhanger hebben gehad, kleurde de dansvloer volledig oranje. Robin, de opperbaas van de dansvloer, moet zich best trots gevoeld hebben.
Toen we in de late uurtjes onze weg probeerden terug te vinden naar de Jonkersbergen, bleek tot onze schrik dat de taxichauffeurs nog altijd in geen velden of wegen te bekennen waren. Wat nu? Iedereen had voldoende gedronken om niet meer als chauffeur bestempeld te worden. Gelukkig hadden we de Alto nog. Records zijn er deze avond gesneuveld wat betreft de hoeveelheid passagiers in deze ietwat klein uitgevallen wat de vorm heeft van een auto. Het ontwijken van dronken locals was wellicht lastiger dan het veilig thuis brengen van onze deelnemers. Over de locals gesproken, die maakten zich op hun eigen eiland niet zo geliefd. Het calimero gedrag zorgde voor een grimmige sfeer. Een sfeer die Vester bijna teveel werd. Ons beest, maar tegelijkertijd ook uberlieve held, werd dusdanig geprikkeld door de het gedrag van onze Texelse vrienden, dat hij door 5, u leest het goed, 5 man tegengehouden moest worden om niet te exploderen. Tot tien tellen helpt in dit soort situaties, waardoor iedereen veilig de Jonkersbergen bereikte.
De zondag werd een relaxte, mede door de mindere weersomstandigheden. Uiteraard mochten de Britse Leeuwen niet ontbreken en bleek de paal tot paal estafette een behoorlijk kuitenbijter. Op het speelveld bij de boerderij veranderde een potje onschuldig tienen uit tot een waar modderfestijn, waarin Sjoerd de trendsetter bleek en ezels op Texel zich wel meerdere malen aan dezelfde steen stootten.
Het team van Hidde won uiteindelijk het kamp en daar is ook alles mee gezegd. Want in deze setting het kamp winnen was totaal onnodig om te mogen spreken van een geslaagd kamp. 43 persoonlijkheden, die een eenheid vormde, voor humor, passie, en gezelligheid zorgde en mij als trainer niet trotser hadden kunnen maken. Jullie zijn allemaal even bijzonder en de vereniging mag zich gelukkig prijzen met jullie inzet en betrokkenheid.
Roy en Jord, ontzettend bedankt dat jullie de honneurs hebben waargenomen en ons een onvergetelijk kamp hebben bezorgd. Ik spreek niet voor mezelf als ik bij deze beloof dat we er volgend jaar allemaal weer bijzijn!
