Lieve Kees,
Van toespraken houd je niet. Daarom schrijven we je deze open brief.
Op de voor jou zo’n ontspannen en unieke manier stond het gezinsleven volledig in het teken van de atletiek. Met alle vragen, “waar is die kogel, ik heb mijn broek laten liggen, heb je een sleutel van…”, konden wij altijd terecht op het Marnixplein. Iedereen werd gehoord en geholpen, je had het nooit te druk. Gewoon doen, was jouw motto. Een Hollandse eik. Eentje waarvan wij nooit hadden verwacht dat hij kon omvallen. Je bent veel te snel van ons heengegaan, vandaar dit schrijven. Om je te eren, en te laten weten dat we je missen.
Je begon jouw atletiekloopbaan op je zeventiende. Als eerstejaars B liep je op geleende spikes je eerste wedstrijd op de 300 meter. Je was een mooie verschijning. Die dikke sprintersbenen met die ballonkuiten –die je nooit bent verloren- je ziekenfondsbrilletje, wij herinneren je als actieve atleet als een grote kampioen. De eerste man van de club die onder de 11 seconden dook op de 100m!
Dat is te lezen in de alle jubileumuitgaves van Hollands Welvaren, ooit ons clubblad. Natuurlijk werd het clubblad bij jullie thuis gemaakt. En het zou ons niets verbazen als nog steeds het hele archief, met alle edities, daar te vinden is.
Deelname aan de Koninkrijkspelen in 1966 was je hoogtepunt. Je deed mee bij het verspringen en aan de 4x100m estafette. We waren, helaas, ook getuige van het dieptepunt in je carrière als actief atleet; de knieblessure bij het verspringen op onze thuisbaan.
Veel leden kennen je als trainer en ploegleider. Als je als jeugdlid op de baan kwam, kreeg je training van Kees. Je stond aan de basis van alle grote successen van KAV Holland. Hoogtepunt was de tijd van de kampioenschappen van de dames en heren in de Eredivisie en Hoofdklasse. We zaten als mannenploeg klaar bij de Chinees op het Stationsplein, we waren kampioen geworden van de Hoofdklasse en gepromoveerd naar de eredivisie. Jij was ploegleider van de dames. Jullie hadden wat oponthoud vanwege een open brug bij Aalsmeer. Wat waren wij stil toen jullie binnenkwamen; kampioen van Nederland in de eredivisie! Wat een feestjaar! De foto’s zijn nog onze getuigen; de dames in die streepjesbroeken, dansend op de snelweg voor de brug, en jij daar lekker nuchter tussen. “Je doet maar”, was je commentaar. Het was een toptijd! Met de dames in de Eend naar de familie De Jong in Heemstede waar jullie werden verwelkomd met een lekker bakkie koffie en een stukje gebak. Over die Eend van je gesproken, die zette je nooit op slot. “De schade van een opengebroken deur is meer dan de buit die zij zullen aantreffen”. Na de duintraining, op het Militair schietterrein, een plastic beker koud water uit de jerrycan, achter in de 2CV. Het lijkt als de dag van gisteren.
Kees, je was altijd op de baan. Als materiaalman stond je alle kogels en discussen te schilderen, als starter en later als onbetwist hoofd van de kantinecommissie, je was er altijd. De laatste jaren volgde je de Jaarvergaderingen altijd van achter de bar. Maar velen van ons herinneren zich ook nog de clash in de Linge achter de kerk. De zaal zat vol, het bestuur achter de tafel op een verhoging en jij als kritische aanvoerder van je troepen. Het was jouw club. Wellicht vroegen nieuwe leden zich af wie die man was, maar eenmaal in gesprek kwam de liefde voor de atletiek, de baan en de vereniging snel over. Want liefde moet het zijn geweest, Kees.
Als vanzelfsprekend was jij als wedstrijdleider en jurycoördinator bij elke wedstrijd present. Ook al zei je regelmatig dat je nu echt ging stoppen, en dat er een opvolger moest komen; het volgende jaar stond jij er weer.
Je regelde alles! Dat iedereen meehielp, jureren bij een wedstrijd, sjouwen van de hordes, training geven, niemand kon jou iets weigeren. We willen je ook nog bedanken voor de vele jurycursussen die jij hebt gegeven.
Je onderhield ook veel contacten met SRO. Je kon goed opschieten met de mannen die het werk uitvoeren. Met de kantoorlui had je niet veel. Kritisch was je over de juiste belijning en de markering van alle afstanden op de baan.
Sleutels is ook zo’n ding. Iedereen haalde bij jou de sleutels op, en daar bracht je ze ook weer terug. Voorheen bij je moeder in de Molenaarstraat en later op het Marnixplein. Kees als sleutelbewaarder van KAV Holland.
Dank je wel Kees. We missen je.
Namens alle atleten en oud-atleten van KAV Holland,
het bestuur
