Laat ik heel eerlijk zijn. Kopzorgen. De ziekte van Jos, de blessure van Mika. We leken voorafgaand aan de beslissende competitiewedstrijd gebukt te gaan onder de spanning. Met een volledig 1e jaars team de finale halen. Het zijn weinigen gegeven. En dat brengt een verwachtingspatroon met zich mee. Want wij zijn er niet het team naar dat na de 10de plaats van de eerste wedstrijd voorzichtig gaat inzetten. Die finale moest en zou er komen.
De start was grandioos. Sil pakte uit met een grandioze 14.41 en voegde daar een net zo fraaie 11.31 aan toe. Tel daarbij op de sensationele speerworp van Jos, een 1500 meter van Tijn en Lex waar je meer dan u tegen zegt en de kopzorgen waren in 1 klap verdwenen. Toch weet een ieder die een tijdje meeloopt dat te vroeg juichen dodelijk kan zijn. Dus maakten we pas op de plaats. Beekie met bijzonder degelijke werpprestaties. Delano en Igor sprongen ver zonder balk, Mika, die opeens pijnvrij kon springen evenaarde zijn pr. Kortom, de finalekoers kon nog altijd gevolgd worden. Maar de andere teams stonden ook niet stil. Via atletiek.nu werd pijnlijk duidelijk dat je zo maar 10de kon worden maar 13de net zo’n reële optie was. En daar hadden we dus echt geen zin in.
Sil pakte de winst op de 400 meter, op de voet gevolgd door Maarten. Boris werd man van de dag door binnen een half uur tijd drie persoonlijke records te noteren. Igor kon zijn prachtige hoogtesprong uit Amstelveen geen passend vervolg geven en was daar vooral zelf doodziek van. Excuses aanbieden getuigt van een goede opvoeding, wat de ploeg betreft volledig ongepast. Want je wint met zijn allen of je verliest met zijn allen. En eerlijk is eerlijk, een nederlaag leek wel heel erg dichtbij te komen.
De estafette. Jos en Mika maakten het verschrikkelijk spannend maar het stokje wisselde binnen het vak van hand. En dus werd het afwachten. GAC was ons gepasseerd en ook triathlon en av’34 gingen ons voorbij, wat zou betekenen dat we officieus op een 13de plaats zouden staan. Maar waar de estafette bij ons net volgens de regels ging, stond er achter de naam van Leiden Atletiek een dq. Doordat Sparta ook niet de wedstrijd van hun leven draaide gaan we als 11de de finale in!
Waanzin. Niet vaak ben ik zonder woorden. Maar wat zich zondag 12 juni in Heerhugowaard afspeelde zal ik niet snel vergeten.
Atletiek is een teamsport
