Na de promotie van de mannen naar de eerste divisie was het een week later de beurt aan de meest succesvolle groep die we binnen onze vereniging hebben. De B-meiden. Meiden die vaker wel dan niet op een NK-podium staan, die als D-junioren al succesvol waren in de competitiefinale en misschien wel het belangrijkst, hongerig naar meer. Met het idee dat brons het hoogst haalbare was reisde het bonte doch kleine gezelschap naar Zwolle voor wat een enerverende dag zou worden.
Een dag waarop alles klopte. Alhoewel Nikki daar nog even aan twijfelde. Nikki kan je misschien wel zien als de captain van de ploeg. Haar enthousiasme werkt aanstekelijk en zelden zal ze een training overslaan. In vertrouwen vertelde ze me dat ze vloog bij de afsluitende verspringtraining. En vliegen deed ze. Zelfs zo ver dat ze het eigenlijk niet kon geloven. De 5.78 meter was namelijk wel een heel forse verbetering van haar persoonlijk record. Eerlijk dat ze is ging Nikki verhaal halen bij de jury. Was het wel goed gemeten? Ze had weliswaar zelf duidelijk de 5.78 af kunnen lezen maar toch was daar de twijfel. Beeldmateriaal erbij. De jury zag geen reden om de 5.78 als onwerkelijk te zien waardoor hij gewoon de boeken ingaat als niet alleen persoonlijk record maar ook clubrecord!
Het gebeurde nadat Robina uitstekend speer had geworpen en Rosalie de concurrentie op de 100 meter horde had gedeclasseerd. En daarmee was de honger nog lang niet gestild. Inez, onze rots in de branding op de lange afstand liep een daadwerkelijk fantastische 1500 meter en dook voor het eerst in haar leven onder de 5.30.00. Geïnspireerd door dit optreden konden Julia en Robina in de discusring niet achterblijven en werd er voorzichtig al hoger ingezet dan de bronzen medaille dat als hoogst haalbare werd gezien. We kregen immers nog een aantal sterke onderdelen. Fay bij het hoogspringen, Nikki op de 400 meter, Rosalie op de 100 meter en Julia en Robina bij het kogelstoten. En ook op die onderdelen niets dan goeds. Rosalie op wilskracht naar een uitstekende sprint, Nikki die op de 400 meter onder de tijd liep die ze zelf op de superprognose had ingevuld en Fay. Wat deed Fay. Die springt gewoon 1.80 meter! In een seizoen waarin het allemaal net niet was, stijgt ook zij net als de rest van de ploeg boven zichzelf uit. Doordat Julia en Robina het prima deden bij het kogelstoten wist de ploegleider het zeker. Win de estafette van Groningen Atletiek en je wordt tweede. Een estafette loop je met vier. Maar waar was onze vierde loopster? Nikki Ravelli was nog in Enschede voor haar softbalwedstrijd die verschrikkelijk was uitgelopen. De geblesseerde Julia werd voor de zekerheid vriendelijk verzocht om aan haar warming up te beginnen, want je weet maar nooit. Nikki had nog 23 minuten over en op adrenaline perst ze er een uitstekende sprint uit. De estafette wordt inderdaad gewonnen van Groningen Atletiek waardoor de tweede plaats een feit was.
Een uniek gezelschap dat na het brons bij de D-junioren en de mislukte C-finale laat zien uit het juiste hout gesneden te zijn. Iedereen heeft zijn haar nog en we trekken deze lijn mooi door naar de clubkampioenschappen en het NK estafette. KAV Holland komt hard!
