Na maanden van trainen was het zondag 13 april eindelijk zo ver: ik ga de marathon van Rotterdam lopen. ’s Ochtends vroeg samen met mijn zus Karin de trein ingestapt om in Rotterdam Marja en Roem te ontmoeten. Ik zou samen met Marja gaan lopen en Karin en Roem hadden een fiets meegenomen om ons onderweg op meerdere plekken aan te moedigen.
In het startvak begint Lee Towers te zingen: You Never Walk Alone…. En ik voel dan al dat het een zware loop gaat worden, want ik heb geen goede ‘wedstrijdspanning’, maar voel wel spanning over zaken waar ik op dat moment niks meer aan kan doen (houden mijn knieën het vol, ga ik het kunnen uitlopen, kan ik genoeg eten enz. enz. ) Ik probeer het los te laten en we beginnen rustig te lopen.
De eerste 15 km gaan goed alhoewel ik door alle indrukken en mensen niet helemaal lekker inkom. De volgende 10 km gaan ook prima, maar ik begin wel al wat te voelen in mijn kuiten. We hebben een mooie ronde door Rotterdam gelopen en gaan over de Erasmusbrug terug het centrum in. Daar staan onverwachts twee vriendinnetjes langs te kant om me aan te moedigen. Superleuk! Maar ook zo onverwachts dat ik er spontaan tranen van in mijn ogen kreeg. En die gingen ook niet meer weg. Ik vond het zo ontzettend indrukwekkend allemaal dat ik tot en met de 30 km met een brok in mijn keel heb gelopen.
Bij 30 km het Kralingse bos in. Daar kwam de man met hamer genadeloos hard. Geen muziek en bijna geen supporters! Ik ging al niet meer heel snel (Marja was ondertussen al vooruit gelopen) en kwam nu toch echt tussen de uitvallers en wandelaars terecht. En als je dan zelf ook moe bent is het erg moeilijk om door te blijven gaan. Bij 31 km heb ik serieus overwogen om te stoppen. Maar toen even keihard mijn muziek aangezet een doorgelopen tot 35 km. Vraag me niet hoe maar ik ben er gekomen. Mijn spieren stonden echt op strak dus heb even gewandeld en een beetje gemasseerd maar vanaf 36 km weer rustig gaan lopen. Gelukkig kwam ik snel daarna Roem en Karin weer tegen die mij er flink doorheen gepraat hadden. Bij 39 km kwam het centrum van Rotterdam weer in zicht. Onder begeleiding van muziek en mensen werd het halen van de eindstreep weer haalbaar! Het aftellen kon beginnen. Als je eenmaal bij die 40 bent dan realiseer je je dat het er bijna opzit. Bij de laatste 500 meter stonden mijn ouders langs te kant. Geen tijd om gedag te zeggen want de tijd begon te tikken… Het doel was uitlopen ongeacht de tijd, maar als je dan een paar 100 meter voor de finish de tijd op 4.55 minuten staat, dan wil ik het toch wel onder de 5 uur lopen. Uiteindelijk gefinisht in 4.59 en nog wat seconde.
En dan is het klaar! Marja stond klaar met een banaan die er goed inging, medaille om je nek en ontzettend blij en trots zijn. Ik heb er de afgelopen maanden behoorlijk gedisciplineerd moeten leven omdat ik moest trainen en dat vond ik soms lastig, maar bewust kiezen voor het lopen van een marathon en dat het dan blijkt te lukken na veel en hard werken is gewoon een onwijs lekker gevoel! Dat ik de marathon nog een keer ga lopen is niet uitgesloten, maar voor nu kan het van mijn bucket list!
O ja: ik liep natuurlijk voor het goede doel (meisjes in India bevrijden uit de kinderprostitutie). Het streven was om €1.000,- op te halen en totaal is er een bedrag van €1.045 gedoneerd. Via deze weg wil ik iedereen die heeft gedoneerd nogmaals hartelijk bedanken!
